De laatste week

Dag lieve trouwe lezers, het is wat moeilijk om regelmatig iets te laten weten. Dit door het gebrekkige internet en vaak ook tijdsgebrek. Ook valt er niet altijd iets te typen. Vorig weekend, ons laatste weekend hier in Maychew, bezochten we op zaterdag het Hashenga meer en de Halo watervallen. Dit zorgde voor enkele prachtige beelden. Op zondag gingen we naar het natuurpark dichtbij Alamata. Dit was een stevige wandeling. Gelukkig kon je in Alamata burger met friet eten. Dit smaakte enorm goed. In totaal wandelden we een goede 35km. We waren dan ook allemaal uitgeteld en kropen er vroeg in. 

Maandag kregen we goede medewerking vanuit het ziekenhuis. Er was een jongetje binnengebracht met serieuze brandwonden. Hiervoor had de arts gewacht op ons om na te gaan welke behandeling wij zouden geven. We probeerden een zo goed mogelijke zorg te bieden met de zeer beperkte middelen die we maar hadden. Ook was er iemand met een diepe bijtwonde opgenomen die wij ook mochten verzorgen. 

Dinsdag mochten we dezelfde patiënten weer op ons nemen. Dit met een beetje weerstand van de verpleegkundigen, maar we lieten hen niet over ons heen wandelen en legden zo goed mogelijk uit dat we toestemming gekregen hebben van dokter Admasu. 's Avonds deden we nog een laatste check-up van ons jongetje met de brandwonden en zagen dat er nog een jongetje opgenomen is met gelijkaardige brandwonden. Al snel ging bij ons een belletje rinkelen. We hadden in de voormiddag namelijk doorgekregen dat patiënten met zo'n wondes naar het gespecialiseerde brandwondencentrum in Mekele doorgestuurd worden en ze hier eigenlijk nooit zo'n wondes behandelen (en dus ook niet weten hoe ze dit moeten doen). We vermoeden dat men deze patiënten hier laat omdat wij er zijn en nu alles van zalfjes 'maken' en de grote, complexe zorg op ons nemen. Eens we dit vernamen pleitten we om deze kinderen naar Mekele te brengen. De dokters verzekerden ons dat ze wisten waar ze mee bezig waren. Op zich doen we deze zorg met plezier, maar maken we ons zorgen over wat er met de kids zal gebeuren eens we weg zijn. Je moet weten dat we de kinderen aantroffen in een ongelofelijk vuil bed, de wondes bedekt met 1 laag windel (wat de wonde dus eigenlijk niet bedekt), en een vuil deken dat in de wondes kleefde. Dit was hun verzorging. Ook ligt men met 6 in 1 kamer, een kind met een schimmelinfectie over het ganse bovenbeen ligt naast het kindje met de brandwonden. Dit zijn ongeziene toestanden, zeker met het gedacht dat er enkele kilometers verder een gespecialiseerd centrum is (dat door de Duitsers op poten gezet werd en dus niet te vergelijken valt met het ziekenhuis hier). 

Woensdag mochten we weer dezelfde wondes verzorgen. We pleitten weer voor een transfer naar Mekele, maar helaas. We probeerden onze manier van werken uit te leggen aan de verpleging maar slechts 1 iemand wou luisteren. Er is nog heel wat werk aan de winkel. We vrezen het ergste voor de kindjes eens wij hier weg zijn.

Vandaag laten we de verpleging zelf de wondzorg doen met onze hulp. Dit zal een uitdaging zijn. We zijn benieuwd... 

In verband met het weeshuis, we bezochten het weeshuis vrijdag. Hier is er niet veel werk meer, behalve wat details in orde brengen en eens goed kuisen. Maandag gingen we langs maar had men geen materiaal en dinsdag kwam men de deur niet openen voor ons. Frank, onze landgenoot, vertrok dinsdag naar huis dus waren wij afhankelijk van het bestuur hier. We weten dat Ethiopische tijd niet zoals de onze is en men afspraken moeilijk kan houden. Lichtjes teleurgesteld lieten we onze wilde plannen van het weeshuis varen.